مقدمه: مصرف بی رویه وانکومایسین، به عنوان خط اول درمان عفونت های ناشی از این ارگانیسم، با افزایش ایجاد استافیلوکوک و انتروکوک های مقاوم به وانکومایسین به یک معضل مهم بهداشتی تبدیل شده است. هدف این مطالعه تعیین حساسیت استافیلوکوک های طلایی جدا شده از نمونه های بالینی در خارج از بیمارستان با استفاده از روش E-Test در جهت تعیین روش درمانی مناسب اولیه و کاهش مصرف وانکومایسین بود. روش ها: در این مطالعه که به صورت مقطعی و آینده نگر در طی سال 1385 انجام گردید، تعداد 60 نمونه استافیلوکوک طلایی اکتسابی از جامعه مورد بررسی قرار گرفت. (Minimal Inhibitory MIC Concentration) آنتی بیوتیک های مختلف بر روی ارگانیسم ها به روش E-Test مشخص گردید. کنترل کیفی به وسیله استافیلوکوک ATCC29213 انجام شد. یافته ها: تعداد بیماران مورد بررسی در این مطالعه 60 نفر، شامل 10 زن و50 مرد بود. نمونه های مورد بررسی 47% از خون، 30% از زخم پوستی، 11.7% از آبسه تخلیه شده و 8.3% نیز از مایع سینویال بوده اند. درصد حساسیت ارگانیسم ها بر اساس Break point مورد استفاده در CLSI M7A6 (موسسه استاندارد بالینی و آزمایشگاهی) نسبت به کو- آموکسی کلاو 88.6%، آمیکاسین 81.8%، جنتامایسین 79.3%، سفالوتین 82.1%، سیپروفلوکساسین 75%، کلیندامایسین 75%، اگزاسیلین 76.7%، ریفامپین 90.5% و وانکومایسین 77.8% بود. بیشترین مقاومت به اگزاسیلین (P<0.01)، کلیندامایسین (P<0.01) و آمینوگلیکوزیدها (P<0.05) دیده شد و مقاومت قطعی به وانکومایسین فقط در یک نمونه وجود داشت.نتیجه گیری: استافیلوکوک طلایی که روند مقاومت در آن رو به افزایش است، از شایع ترین عوامل عفونت بیمارستانی بوده، همچنان در بیماری های اکتسابی از جامعه حساسیت قابل قبول به سفالوتین، اگزاسیلین و دیگر داروهای خط اول درمانی دارد و استفاده تجربی از وانکومایسین در این بیماران ضرورت ندارد. 

زمینه و هدف: عفونت های ناشی از استافیلوکوک اورئوس به طور فراگیر در سطح جامعه و بیمارستان ها رخ می دهند. هدف مطالعه بررسی شیوع مقاومت به متی سیلین و وانکومایسین در استافیلوکوکوس طلایی در بیماران بیمارستان سینا و هم چنین مقایسه دو روش آنتی بیوگرام بوده است.روش بررسی: مطالعه حاضر طی سال 89-1388 بر روی بیماران بستری در بیمارستان سینا، تهران انجام گرفت. 85 نمونه مثبت استافیلوکوک طلایی با دو روش دیسک دیفیوژن و E-test برای اگزاسیلین و وانکومایسین بررسی شدند.یافته ها: 46 مورد از 85 بیمار، مذکر بودند. میانگین سنی افراد 51.46±19.213 سال بود. 67 نفر (78.8%) از بیماران مبتلا به عفونت بیمارستانی با استافیلوکوک بودند. فراوانی استافیلوکوک مقاوم به متی سیلین (MRSA) حدود 50% بود. 93% از 43 بیمار مقاوم به متی سیلین عفونت بیمارستانی داشتند. مدت زمان بستری، استفاده از روش های تهاجمی، سابقه مصرف آنتی بیوتیک و نوع آن، از عوامل مقاومت به متی سیلین بود. خوشبختانه موردی از مقاومت به وانکومایسین دیده نشد و فقط یک مورد مقاومت بینابینی به وانکومایسین (VISA) دیده شد. بین نتایج حاصل از دیسک و E-test هم خوانی وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به شیوع مقاومت به متی سیلین در عفونت های بیمارستانی به نظر می رسد استفاده از کلوگزاسیلین نمی تواند جایگاهی برای شروع درمان ضد استاف به صورت Empiric داشته باشد و برعکس در عفونت های کسب شده از جامعه به دلیل مقاومت کمتر استفاده از کلوگزاسیلین در درمان اولیه توصیه می شود. از طرف دیگر به نظر می رسد با توجه به گرانی روش آنتی بیوگرام با E-test بتوان به نتایج دیسک های معتبر در آنتی بیوگرام اعتماد نمود.

استفاده بیش از حد از نگهدارنده های غذایی شیمیایی که برخی از آنها مشکوک به اثرات سوء سرطان زایی و تراتوژنیک هستند و یا باقیمانده های سمی ایجاد می نمایند، منجر به رویکرد قابل توجه تولیدکنندگان مواد غذایی به جایگزینی نگهدارنده های شیمیایی با انواع طبیعی مانند اسانس های گیاهی در فرآورده های غذایی شده است. برای اثبات کاربرد اثرات نگهدارندگی (ضدمیکروبی) انواع اسانس های گیاهی، مطالعه اثرات آنها بر روی فاکتورهای رشدی مختلف میکروب های پاتوژن و عامل فساد غذایی در سیستم های مدل مختلف لازم و ضروری می باشد. در این مطالعه، زمان رشد تاخیری استافیلوکوک طلایی در میزان تلقیح 105 cfu/ml در طی 43 روز (1032 ساعت) نگهداری در محیط آبگوشت قلب و مغز متأثر از غلظت های مختلف (صفر، 0.03 و 0.06 درصد) اسانس آویشن شیرازی در سه درجه حرارت (35، 25 و 15 درجه سانتی گراد) مورد بررسی قرار گرفت. زمان رشد تاخیری استافیلوکوک طلایی، به طور معنی داری (p<0.05، آنالیز واریانس) تحت تاثیر غلظت های مختلف اسانس قرار گرفت. به طوری که در غلظت صفر درصد اسانس در درجات حرارت 35، 25 و 15 درجه سانتی گراد به ترتیب 7.2، 15.3 و 84 ساعت بود. در حالی که در غلظت 0.03 درصد به ترتیب 31.44، 84.96 و 451.92 ساعت و در غلظت 0.06 درصد به ترتیب  44.4، 158.4 و 1032< ساعت بود. بر طبق نتایج به دست آمده، زمان رشد تاخیری استافیلوکوک طلایی با افزایش غلظت اسانس به طور قابل توجهی افزایش پیدا کرد.

سابقه و هدف:بیماران همودیالیزی به علت ضعف سیستم ایمنی در معرض خطر عفونت های ارگان های مختلف بدن قرار دارند. عوامل میکروبی گوناگون در ایجاد این عفونت ها نقش دارند که یکی از مهمترین آن ها استافیلوکوک آرئوس است و منشاء آن غالباً از پوست، مخاط بینی و حلق بیماران می باشد. شیوع کلونیزاسیون بینی استافیلوکوک آرئوس در بیماران همودیالیزی از 42% تا 60% در مطالعات مختلف متفاوت است که بیشتر از جمعیت عادی می باشد (40%-20%). این ارگانیسم یکی از مهمترین علل ایجاد عفونت های ناشی از شانت، عفونت محل ورود کاتتر، باکتریمی، سپتی سمی و عفونت های مفصلی و استخوانی در این بیماران می باشد و درصد عمده ای از موارد مرگ ناشی از عفونت ها را تشکیل می دهد. هدف این مطالعه تعیین اثر ریفامپین بر وضعیت ناقلی در بینی برای استافیلوکوک آرئوس در بیماران همودیالیزی است. مواد و روش ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی قبل و بعد انجام شد و طی آن از حفرات قدامی بینی جهت جداسازی استافیلوکوک طلایی، کشت تهیه شد. بیماران دارای کشت مثبت تحت درمان با ریفامپین 300 میلی گرم دو بار در روز به مدت 5 روز قرار گرفتند. یک ماه بعد از خاتمه درمان و به فواصل یک ماهه به مدت 5 ماه نمونه تهیه شده از حفرات بینی بیماران با همان روش اولیه مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار Epi-Info Ver 6 و آزمون مربع کای و قبول مرز معنی داری روی P<0.05 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: از 74 نفر بیمار همودیالیزی 35 نفر کشت مثبت بودند (47.3%). در ماه اول 21 مورد (60%) کشت منفی به دست آمد. میزان منفی ماندن کشت های بینی در ماه های بعدی به ترتیب 90%, 86%, 76%, و 67% بود (NS). ارتباط آماری معنی داری بین مدت زمان شروع دیالیز و شیوع کلونیزاسیون بینی استافیلوکوک آرئوس دیده نشد.  

سابقه و هدف: بیماران دیابتی در خطر عفونت های متعددی از قبیل فولیکولیت، فرونکل، آبسه های زیر جلدی و همچنین پای دیابتی بوده و شایع ترین پاتوژن مسوول در این گونه موارد استافیلوکوک طلایی است. این ارگانیسم غالبا منشا آندروژن داشته و در ناحیه نازوفارنکس کولونیزه می شود. این تحقیق با هدف مقایسه فراوانی و مقاومت دارویی استافیلوکوک طلایی در بیماران دیابتی نوع یک و دو و افراد سالم انجام گرفت. مواد و روش ها: 120 نفر از هر سه گروه بیماران مبتلا به دیابت تیپ یک و دو و افراد سالم به طور تصادفی انتخاب شدند. نمونه های تهیه شده از وستیبول قدامی بینی در محیط آگار خون دار (Blood agar) کشت داده شد و در موارد کشت مثبت استافیلوکوک طلایی، آنتی بیوگرام به عمل آمد. یافته ها: فراوانی وضعیت ناقلی برای استافیلوکوک طلایی در گروه دیابت تیپ یک، %56.6، در گروه دیابت تیپ دو، %50.8 و در گروه شاهد %23.3 بود. اختلاف معنی داری بین سه گروه از نظر وضعیت ناقلی دیده (p<0.0001). در آنتی بیوگرام به عمل آمده، بیشترین مقاومت به پنی سیلین و کمترین مقاومت به وانکوماسین مشاهده شد. در %57 دیابت تیپ یک و %61 دیابت تیپ دو، این میکروارگانیسم به متی سیلین مقاوم بوده که هشدار دهنده است (p<0.014). نتیجه گیری و توصیه ها: شیوع بالای کولونیزاسیون استافیلوکوک طلایی در بیماران دیابتی و مقاومت های دارویی آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. لذا در بیماران دیابتی که دچار عفونت های مکرر با این میکروارگانیسم هستند مساله پیشگیری می تواند در کاهش میزان کولونیزاسیون کمک کننده باشد.

سابقه و هدف: بیماران همودیالیزی بعلت ضعف سیستم ایمنی در معرض خطرعفونتهای ارگانهای مختلف بدن قرار دارند. عوامل میکروبی گوناگون در ایجاد این عفونتها نقش دارند که یکی از مهمترین آنها استافیلوکوک طلایی است و منشا آن غالبا از پوست، مخاط بینی و حلق بیماران می باشد. شیوع کلونیزاسیون بینی استافیلوکوک طلایی در بیماران همودیالیزی از 42% تا 60% در مطالعات مختلف متفاوت است که بیشتر از جمعیت عادی می باشد (%40-%20). استافیلوکوک طلایی یکی از مهمترین علل ایجاد عفونتهای ناشی از شانت، عفونت محل ورود کاتتر، باکتریمی، سپتی سمی و عفونتهای مفصلی و استخوانی در این بیماران می باشد و درصد عمده ای از موارد مرگ ناشی از عفونتها را تشکیل می دهد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی میزان شیوع حاملین بینی استافیلوکوک طلایی در بیماران تحت همودیالیز و اثر ریفامپین در ریشه کنی آن است.مواد و روشها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی قبل و بعد 74 بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به مراکز همودیالیز زاهدان مورد بررسی قرار گرفتند و جهت بررسی میزان شیوع از حفرات قدامی بینی جهت جداسازی استافیلوکوک طلایی، کشت تهیه شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار Epi-info 6 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از 74 بیمار همودیالیزی 35 نفر کشت مثبت بودند (%47.3). به بیماران کشت مثبت، کپسول ریفامپین خوراکی 300 میلی گرم دو بار در روز به مدت 5 روز داده شد و بیماران به مدت 5 ماه مورد بررسی قرار گرفتند. در ماه اول 21 مورد (60%) کشت منفی بدست آمد. میزان منفی ماندن کشت های بینی در ماههای بعدی به ترتیب به %76.1, %85.7, %90.4 و %66.6 کاهش یافت. ارتباط آماری معنی داری بین مدت زمان شروع دیالیز و شیوع کلونیزاسیون بینی استافیلوکوک طلایی پیدا نشد (P>0.05).نتیجه گیری: در بیماران همودیالیزی پیشنهاد می گردد کشت از مخاط بینی جهت بررسی استافیلوکوک طلایی انجام شود و آنتی بیوگرام و بررسی مقاومت دارویی قبل از شروع ریفامپین به عنوان داروی پروفیلاکسی توصیه می گردد.

آرتریت عفونی یکی از شایعترین علل تخریب مفصلی می باشد. هدف از این مطالعه گزارش تابلوی بالینی و علائم آزمایشگاهی 60 بیمار با تشخیص آرتریت عفونی می باشد. این بیماران از بین 140 بیمار که طی سالهای 1377-1370 و با تشخیص آرتریت عفونی در بخشهای بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بستری بودند انتخاب شدند. تشخیص بیماری در تمام موارد به وسیله کشت مایع مفصل تایید گردید. 40% بیماران زن و 60% آنان مرد بودند. در 12% بیماران آرتریت عفونی در بیش از یک مفصل و در 10% آنها همزمان استئومیلیت وجود داشت. مفصل زانو در 67.7% موارد و مفصل هیپ در 22% موارد مبتلا بود. همچنین شایعترین ارگانیسم (72% موارد) در کشت مفصل بیماران استافیلوکوک طلایی بود. در 5% موارد بیماری زمینه ای مفصلی یا غیرمفصلی وجود داشت که شایعترین آنها آرتریت روماتوئید بود. با توجه به اینکه، استافیلوکوک طلایی شایعترین عامل آتریت عفونی می باشد درمان تجربی (empirical) جهت این ارگانیسم تا آماده شدن جواب کشت توصیه می شود.

سابقه و هدف: استافیلوکوک اورئوس عامل طیف وسیعی از عفونت ها،از عفونت های پوستی تا انتشار آن وعفونت های سیستمیک منجر شونده به نارسایی ارگانی ومرگ می باشد.مقاومت دارویی در این گروه از پاتوژن ها یک نگرانی جهانی شده و نیازمند توسعه عوامل درمانی جدیداست. لیزوستافینیک نمونه از این عوامل می باشد،لیزوستافینیک باکتریوسین تولید شده به وسیله استافیلوکوک سیمولانس است که باعث کشتن سلول های استافیلوکوک اورئوس از طریق تخریب دیواره سلولی استافیلوکوک می شود. هدف از این مطالعه، بیان بالای لیزوستافین اولیه به شکل نوترکیب وبررسی فعالیت ضد استافیلوکوکی آن بر علیه استافیلوکوک اورئوس تحت شرایط آزمایشگاهی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه،ژن لیزوستافین از استافیلوکوک سیمولانس پس از تکثیر با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) در ناقل پلاسمیدیpET32a  کلون وبیان شد. پروتئین بیان شده توسط کیتNi-NTA  بر اساس کروماتوگرافی تمایلی تخلیص شد. فعایت آنتی باکتریال آن بر علیهیک سوسپانسیون سلولی از استافیلوکوک اورئوس با استفاده از روش کدورت سنجی مطالعه شد.یافته ها: نتایجPCR  وتعیین توالی نشان داد که ژن هدف به درستی در ناقل مورد نظر کلون شده است. بیان پروتئین به وسیلهIPTG  القا شد و غلظت های بالایی از پروتئین نوترکیب توسط رزین نیکل با فعالیت ضد استافیلوکوکی تخلیص شد.نتیجه گیری: pET32a یک سیستم بیانی کارآمد در بیان پروتئین نوترکیب پیش ساز لیزوستافین در میزبان بیانیE.coli  می باشد.